آدمک !

با تو آسان می شد از دست سیاهی ها گذشت
رو به سوی ظلمت شب های بی فردا گذشت
بی تو ای آزادی ای والا کلام
گر نباشی در میان ، باید که از دنیا گذشت

هرگز از مرگ نهراسيده ام
اگر چه دستانش از ابتذال، شکننده تر بود.
هراس من – باری – همه از مردن در سرزمينی است
که مزد گورکن از آزادی آدمی افزون تر باشد!

ما عشقمان را در غبار کوچه می خواندیم
ما با زبان ساده گلهای قاصد آشنا بودیم
ما قلبهامان را به باغ مهربانی های معصومانه می بردیم
و به درختان قرض می دادیم
و توپ با پیغام های بوسه در دستان ما می گشت
و عشق بود
آن حس مغشوشی که در تاریکی هشتی
ناگاه
محصورمان می کرد
و جذبمان می کرد در انبوه سوزان نفس ها و تپش ها و تبسم های دزدانه
آن روزها رفتند...

قلاب ها علامت کدامین سوالند که ماهیان اینگونه جوابشان میشوند . . . ؟

وقتی جهان از ریشه جهنم
و آدم از عدم و سعی از ریشه های یاس می آید...
وقتی
که یک تفاوت ساده در حرف کفتار را به کفتر تبدیل میکند!
، باید به بی
تفاوتی واژه ها و واژه های بی طرف مثل نان دل بست
نان را از هر طرف که
بخوانی " نان" است!

شریعتی:

اما چه رنجي است لذت ها را تنها بردن و چه زشت است
زيبايي ها را تنها ديدن و چه بدبختي آزاردهنده اي است تنها خوشبخت بودن!
در بهشت تنها بودن سخت تر از كوير است..

به تنهايي ام نگاه كن

مثل نيمكت چوبي ِ خالي است

نه ؟



و حالا برگرد به ازدحام لحظه ها ي من

كه پر از آدمم

و خانه ام

جايي براي من ندارد .

ای که تو حالا هست تو رقصه
شکله بدنت خوبو بی نقصه
ای که تو حالا میرقصه فرمه
بدنت منو میکشه
زمزمه میاد تو میرقصی تو
خشگله ،طعمه لبات مثه فلفله
دلم دلتو دلشو وااااااااااااااای
ژله میلرزه.....وااااااااااای

کف کردین نه،اصلا انتظار نداشتین من شعر بلد باشم
تازه چیزایه دیگه ام بلدم مثله:
آره چیز بده چیز،چیز بده یکم از اون چیز بده بده به من یه ذره و.......

بازم از اینا میگم حال کنین

آورش تو باز پارازیت اومدی ؟

سکوت

سکوت از ان من است

بار دیگر خواهم مرد

آینه تنها شاهد سقوطم است

و بارها شکستنم را دیده !

نقطه کوری که از نور روشن شده به دست خاموشی

در حال نابودیست !

انسانیت سالهاست که مرده . . .

به عشق تجاوز شده

رویاها نابود شده اند ! . . .

کابوسها زنده شده اند . . . !

آری سکوت از ان من است

بار دیگر خواهم مرد !

آینه تنها شاهد سقوطم است . . .

و بارها شکستنم را دیده

و من معصومانه پشت این سیاهی مخفی میشوم . . .

انتطار مرگم را میکشم بی هیچ امیدی به فردا ! . . .

با ابر ها در آمیختم


و پا به پایشان


جای جای این شهر غریب گریستم





با بادها پیوند خوردم


و از ترس تنهایی


کوچه به کوچه گریختم





تازگیها


احساس نزدیکی


با سنگها می کنم .

پشت نقابی با یک لبخند مرده

اشکهایم را میپوشانم !

و پنهان میکنم . . .

زیر پیرهنم ! . . .

حسرت هم آغوشی را . . . !



شده ام ولگرد کوچه های تنهایی . . .

سالهاست ساعت کهنه ام را . . . .

به وقت هیچ دیداری

کوک نکرده ام ! . . .