آدمک !

همیشه
با همیشه
در انتظار نیامدنت
سکوت می کنم
و از تو ... .
می آیی ؟
نمی دانم اما
خوب می دانم که نمی آیی
و این قصه را به هیچکس نمی گویم
حتی به تو .
امروز چقدر انتظار نیامدنت را
کشیده ام .
باور کن شاید ، باور نکنی
در ازدحام این همه آدم
سخن گفتن را فراموش کرده ام...!!!

مرسی میترا

بر درخت اقاقیا تکیه می دهی و برگها می ریزند
برگها كوچك و زرد پناهت مي‌دهند
ابرها مي آيند و تو بارانها را خواهي ديد
و پنجره هايي كه هر روز با حجم تنهـايي آدم
شكلي دوباره مي گيرند
با شانه‌هاي خميده تكيه مي‌دهي و نگاه مي‌كني
صداي تابي كه آرام، مي‌آيد و مي‌رود
مي‌آيد و مي‌رود...........
كودكي تاب خورده است و رفته است
با گيسواني لرزان در باد....و تو
تو هنوز نگاه مي‌كنـي به رد گامهايي كه بر شن‌ها دويده اند
بر شن‌ها مي‌دوي امَا،امَا كودكي باز نمي گردد!!!
بر درخت اقاقيا برگي نمانده است !!!!!

به خدا حافظی تلخ تو سوگند نشد

که تو رفتی ودلم ثانیه ای بند نشد


لب تو میوه ممنوع ولی لبهایم

هر چه از طعم لب سرخ تو دل کند نشد


با چراغی همه جا گشتم وگشتم در شهر

هیچ کس هیچ کس اینجا به تو مانند نشد


هر کسی در دل من جای خودش را دارد

جانشین تو در این سینه خداوند نشد


خواستند از تو بگویند شبی شاعرها

عاقبت با قلم شرم نوشتند : نشد

دلتنگ

در میان اشباح راه می روم،
سرایی که می گفتند خانه ی من است،
به منزلگاه اشباح می ماند،
با نشانهای به جای مانده از روزگاران وصل.
ایا من خود شبحی بوده ام همه عمر،
یا خواب می دیدم همه ی آن روزان و شبان را؟
دیری است که درگذشته ام و درگذاشته ام همه ی رویاها را.
شهر من منزلگاه اشباح است،
می روند و می ایند و خاکستر به جای می گذارند،
شهر من دل من بود.

از دیده به جای اشک خون می آید
دل خون شده ، از دیده برون می آید
دل خون شد از این غصّه که از قصّه عشق
می دید که آهنگ جنون می آید
می رفت و دو چشم انتظارم بر راه
کان عمر که رفته ، باز چون می آید؟
با لاله که گفت حال ما را که چنین
دل سوخته و غرقه به خون می آید
کوتاه کن این قصه ی جان سوز ای شمع
کز صحبت تو ، بوی جنون می آید!

چخد ایجا شلوغهههههههه